Εθνικιστές της Νέας Υόρκης καπηλεύονται ελληνικό έμβλημα

Εθνικιστές της Νέας Υόρκης καπηλεύονται ελληνικό έμβλημα

του Στυλιανού Αρίστωνος Κοροβίλα

Νεοφασίστες στη Νέα Υόρκη καπηλεύονται σπαρτιατικό έμβλημα και τη φράση ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ για τον αγώνα τους (που συνήθως στρέφεται εναντίον της φύσεως, δηλ. της εθνοποικιλίας). Δε μας έφτανε η καπηλεία του Ελληνισμού από τους Ρωμιούς της «Χρυσής Αυγής», όχι, τώρα έχουμε και Αμερικάνους φασίστες που προφανώς επιδιώκουν να αντλήσουν κύρος από την ιστορία της Σπάρτης. Έχουν μάλλον την άποψη ή εσφαλμένη εντύπωση πως ο Ελληνισμός προσφέρεται ως «μασκότ» προς πάσης φύσεως «βαρεμένους». Άρα γιατί να μην «στολιστούν» κι αυτοί με τη σειρά τους με την ελληνική ιστορία ή ελληνικά σύμβολα; Το έκαναν οι Ζαμπέλιος και Παπαρρηγόπουλος, το κάνει η Εκκλησία και το ψευδελληνικό κράτος, τα πολιτικά κόμματα και οι σύλλογοι της Ρωμιοσύνης, δηλαδή ολόκληρο το νεοβυζαντινό κατεστημένο. Είναι κρίμα να εξαιρεθούν από αυτό το «τσίρκο» οι νεοφασίστες των ΗΠΑ.

Αυτή η συμπεριφορά (ή μάλλον τακτική) έχει γράψει ιστορία. Το ίδιο έπραξαν βέβαια οι Ναζί στη Γερμανία με τη γερμανική παράδοση, η οποία ακόμη δεν κατάφερε να σταθεί στα πόδια της. Και τώρα θα πολεμούν χριστιανοί μιλιταριστές («Christian Yngling») τους ιθαγενείς λαούς της αμερικής με ελληνικά σύμβολα, μιμούμενοι με αξιοσημείωτη ευρηματικότητα τους ομοϊδεάτες τους στη Ρωσία και την Ελλάδα. Οι διάφορες χίμαιρες του ίδιου πολιτικοθρησκευτικού ιμπεριαλισμού που δολοφόνησε τους Έλληνες και ύστερα τους ιθαγενείς Αμερικάνους, πολεμάει με δικό μας έμβλημα τους απογόνους των τελευταίων (κι όχι μόνον), οι οποίοι απαιτούν τα αυτονόητα προς δυσαρέσκεια των «οπαδών» του μονοθεϊσμού. 

Και δεν είναι μόνο αυτοί. Ο Donald Trump, γνωστό πρόσωπο που ενώνει γι’άλλη μια φορά ανοιχτά τον εθνικισμό με τον νεοφιλελευθερισμό, άργησε μεν, αλλά τελικά έπραξε κι αυτός την πρώτη του απρέπεια κατά των ιθαγενών Αμερικανών. Αλλά δεν μπορεί να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό από τον νεοφιλελευθερισμό, ούτε βέβαια από τους εθνικιστές που για πρώτη φορά μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σπεύδουν να σταθεροποίησουν τον καπιταλισμό. Άλλωστε είναι γνωστή η «βλάβη», η μέχρι στιγμής ανίατη πληγή που προκάλεσαν ο μονοθεϊσμός και τα νεωτερικά «τέκνα» του, δηλ. ο καπιταλισμός και εθνικισμός στην εθνόσφαιρα και στον πλανήτη μας. Ο πρώτος βεβήλωσε τη φύση προς ώφελος μίας μικρής ολιγαρχίας (βλέπε τις νέες έρευνες της Oxfam για την κατανομή του πλούτου στον πλανήτη) και ο δεύτερος ταύτισε τα «έθνη» με τα εθνοκράτη, την εθνότητα με την υπηκοότητα, ανταποκρινόμενος στην απαίτηση και ανάγκη του καπιταλισμού για μια εργατική μάζα δια της ομογενοποίησης των εθνών σε «εθνικό», όπως ο διεθνισμός σε «παγκόσμιο» επίπεδο (Ernest Gellner, «Έθνη και εθνικισμός», εκδ. Αλεξάνδρεια, 1992), εξουδετερώνοντας έτσι ουσιαστικά την φυσική πολυμορφία των εθνών, πάει να πεί το βασικό χαρακτηριστικό της εθνόσφαιρας.

Αλλά αυτά τα «μικρά» επεισόδια στην πορεία προς την «σωτηρία», τον «πλούτο» και το «εθνικό συμφέρον» δεν απασχολούν τους απολυταρχικούς κοσμοδιορθωτές. Αυτά τα συμβάντα ίσως αποτελούν γι’αυτούς εκείνα τα «αναγκαία» ή «προοδευτικά» βήματα που έπρεπε να κάνει η ανθρωπότητα για να αποκτήσει ψυχή, πλούτο και μια τεχνητή «εθνική συνείδηση». Χρειαστήκαμε τον μονοθεϊσμό για να «σώσουμε» τις ψυχές μας και τις χάσαμε, τον καπιταλισμό για να ευημερίσουμε και πτωχεύσαμε, τον εθνικισμό για να σχεδιάσει εθνικές συνειδήσεις και απογυμνωθήκαμε από εκείνα τα στοιχεία του εθνισμού μας, τα οποία αμέλησε να κατεδαφίσει ο μονοθεϊσμός στη πρώτη γύρα. Όλα για το καλό μας.

Το θράσος των «ισχυρών» και γενικώς των θιασωτών του (θρησκευτικού και εκκοσμικευμένου) μονοθεϊσμού ξεπέρασε κάθε όριο. Ήρθε η ώρα να τους διδάξουμε ότι ο Ελληνισμός δεν είναι κανενός κόμματος ή ιδεολογίας «τσόντα», ούτε πρόκειται να επιτρέψουμε σε κανέναν, ιδίως στις νεωτερικές ιδεολογίες, να τον μετατρέψει σε εργαλείο των άνομων επιθυμιών του. ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ λοιπόν; Ε, ήρθε η στιγμή να μάθουν ορισμένοι τι σημαίνει η φράση αυτή … στη πράξη.

«Ο εθνικισμός και η ελλαδίτικη ‹ελληνολατρεία› είναι εκτρώματα του μονοθεϊσμού και και ενεργούν ανάλογα, από την μία εξιδανικεύουν τον ψευτο-Ελληνισμό του Παπαρρηγόπουλου και από την άλλη επιτίθενται στον πραγματικό ελληνισμό που απέχει έτη φωτός από τον ‹ελληνισμό› στα μυαλά τους, πάει να πει τη Ρωμιοσύνη με ελληνικό χιτώνα. Από ανέκαθεν οι εθνικιστές υπήρξαν λίγο-πολύ «βραχίονες» και εθελοντικά «θύματα» της ρωμαίικης μυθιστορίας. Δυσφημούν, απομονώνουν και καθυβρίζουν σαν κακομαθημένα παιδιά όποιον τολμάει να την αμφισβητήσει, εκδηλώνοντας δι’αυτού την περίεργη απέχθεια τους για την πραγματικότητα, δηλ. εκείνου που όντως υφίσταται. Δεν εκπλήσσει λοιπόν που θεωρούν τους παλινορθωτές του ιστορικού ελληνισμού Ανθέλληνες, άλλωστε οι τελευταίοι αναιρούν την θεωρία περί ελληνικής συνέχειας μέσα από το Βυζάντιο προς χάριν της ελληνικής αυτονομίας. Αλλά όσες φορές και να πεις το κρασί γάλα, κρασί παραμένει. Έτσι, το φιλεκκλησιαστικό και, κατά τους θιασώτες του «ελληνοχριστιανισμού», «γνήσιο ελληνικό» καθεστώς του ρωμιού εθνικιστή Μεταξά δεν απαγόρευσε μόνον την ανάγνωση ελληνικών έργων σαν την Αντιγόνη του Σοφοκλή, την Πολιτεία του Πλάτωνα ή τον Επιτάφιο του Περικλή στα σχολεία, αλλά προχώρησε και στο δημόσιο κάψιμο αυτών και άλλων βιβλίων! (Δίνονται οι παρακάτω σύνδεσμοι για όσους ενδιαφέρονται για περαιτέρω πληροφόρηση επί του θέματος: 4η Αυγούστου, 16 Αυγούστου 1936). Στην περίοδο του Μεταξά έγινε ο μισελληνικός χαρακτήρας της «εθνικής παιδείας» του Ελλαδικού Κράτους πλήρως αντιληπτός. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η πρωτοβουλία για την ριζική μεταρρύθμιση της παιδείας δεν έχει παρθεί από καμία κυβέρνηση της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Μέχρι σήμερα δεν αφαιρέθηκε η εθνικιστική παραμυθολογία από το εκπαιδευτικό σύστημα. Γι’αυτό δυσκολεύονται τόσοι Ελλαδίτες να ξεχωρίσουν την ιστορία από την παραμυθολογία που έχουν διδαχθεί στα σχολεία της ρωμιοσύνης, την ιδεολογία από την πραγματικότητα, την ρωμιοσύνη από τον ελληνισμό, το κρατικό από το πολιτισμικό έθνος. Η εθνικιστική καπηλεία του Ελληνισμού αντιτάσσεται στη φυσιολογική έννοια του έθνους, αφού ο εθνικισμός είναι διαποτισμένος με τη νεωτερική αντίληψη του έθνους ως ομογενοποιημένου «κρατικού έθνους». Και αυτό έγκειται έγκειται στη προέλευση και ιστορία του. Ο εθνικισμός αποτελεί ιστορικά και αντικειμενικά μία νεωτερική δυτική ιδεολογία (Encyclopaedia Britannica, λήμμα: nationalism), που με τη δράση της οδήγησε τόσο στην ίδρυση των σύγχρονων «εθνικών κρατών» (nation-states) όσο και των «κρατικών εθνών» (που δεν έχουν βέβαια σχέση με τα «πολιτισμικά έθνη»), όπως και στη μετέπειτα ταύτιση του (κρατικού) έθνους με το νέο κράτος. Ο πραγματικός αγώνας δεν είναι λοιπόν κομματικός, ιδεολογικός ή θρησκευτικός, αλλά βαθύτατα πολιτισμικός, στρέφεται ιδίως κατά της αφομοίωσης, προσδοκά την αλλαγή έθους και ως εκ τούτου λαμβάνει χώρο μέσα μας, εκεί που έχουν συσσωρευτεί τα διάφορα σκουπίδια ή ιδεολογικά απόβλητα του παγκόσμιου θρησκευτικού και εκκοσμικευμένου μονοθεϊσμού (μοναχισμός, αποκρυφισμός, εθνικισμός, λενινισμός, νεοφιλελεύθερος πολιτιστικός ιμπεριαλισμός και πάει λέγοντας). Σ. Αρίστων (απόσπασμα από μία διαδικτυακή συζήτηση).

Christian Yingling: https://www.facebook.com/christiaan.yingling?fref=ts, διάδωση της φωτογραφίας του χρήστη George Curbelos (22. Φεβρουαρίου)

Πρώτη αγγλ. είδηση: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1011643218907300&set=pcb.1011643235573965&type=3&theater  (τελευταία πρόσβαση: 16. Ἀνθεστηριών 2792 / 25 Φεβρουαρίου 2.016).